معبد پانتئون، منبع الهام بخش دائمی معماران

این بنای فوق العاده به دلیل اندازه، ساخت و طراحی آن قابل توجه است. تا دوران مدرن، این بنا بزرگ‌ترین گنبد ساخته شده بود و قطر آن در حدود 142 فوت (43 متر) بود و تا ارتفاع 71 فوت (22 متر) از پایه خود بالا می‌رفت. در داخل گنبد به جز در پایین ترین قسمت، شواهد خارجی از تکیه گاه طاق آجری در دست نیست و هیچ گاه روش دقیق ساخت آن مشخص نشده است. با این حال، یکی از عواملی که به موفقیت آن کمک کرده است: کیفیت عالی مصالح به کار رفته در بتن  و انتخاب دقیق و درجه بندی مصالح سنگدانه، که از بازالت سنگین در پایه های ساختمان و قسمت زیرین متغیر است. از دیوارها، از آجر و توفا (سنگ تشکیل شده از گرد و غبار آتشفشانی)، تا سبک ترین سنگ پا به سمت مرکز طاق. علاوه بر این، یک سوم بالایی طبل دیوارها که از بیرون دیده می شود، با قسمت پایین گنبد منطبق است که از داخل دیده می شود و با طاق های آجری داخلی به مهار رانش کمک می کند. خود طبل با طاق‌ها و پایه‌های آجری عظیمی که بالای یکدیگر در داخل دیوارها قرار گرفته‌اند، که ضخامت آن‌ها 20 فوت (6 متر) است، تقویت می‌شود. 

پانتئون در سال 609 پس از میلاد به عنوان کلیسای سانتا ماریا وقف شد که امروزه نیز باقی مانده است. گل سرخ‌ها و قالب‌های برنزی سقف و سایر تزئینات برنزی به مرور زمان ناپدید شده‌اند، و در اواخر رنسانس یک فریز از تزئینات گچ بری به داخل مستقیماً زیر گنبد اعمال می‌شد. در غیر این صورت، ساختمان به طور کامل به شکل اصلی خود وجود دارد. این سازه از دوران رنسانس منبع الهام دائمی برای معماران بوده است.